Op de terugweg van het hemelvaartweekend in Den Oever waar ik met de kano heen ben geweest moet ik op de terugweg weer door de Westfriesesluis, de grens van de Wieringermeer, met maar liefst vijf meter hoogte verschil.
Op de terugweg van het hemelvaartweekend in Den Oever waar ik met de kano heen ben geweest moet ik op de terugweg weer door de Westfriesesluis, de grens van de Wieringermeer, met maar liefst vijf meter hoogte verschil.
De heenweg door die sluis was heel gladjes verlopen, mede vanwege de wachttijd kon ik bij een jachtje aan boord klimmen en me voorbij de sluis weer in de kano laten zakken. Geen enkel probleem dus en de uitdaging van de rest van de tocht was hooguit de extreem lange rechte vaarten door de Wieringermeer.
Voor de terugweg toch iets stress, zou de sluiswachter me wel zien? Uitstappen onderaan de sluis zou niet meevallen en de kans dat er toevallig weer gelijktijdig een jachtje doorheen wil is ook niet zo groot natuurlijk. 
Via de havenmeester in Middenmeer had ik willen laten waarschuwen dat ik eraan kwam maar die was niet aanwezig. Bij de sluis dan toch maar op de onderbalk van de steiger geklommen en voor mijn doen behendig langs een laddertje van drie sporten de steiger op, de boot en peddel natuurlijk goed vastgelegd. Na wat kloppen op het raam tilt de sluiswachter dan toch het hoofd op (eh, hij zat gewoon aandachtig te lezen).
Terug in de kano laat ik de steiger los, niet realiserend dat een miljoen liter water die vijf meter naar beneden komt zetten flink wat stroming en draaikolken veroorzaakt. Het water staat opeens vele centimeters hoger en stroomt natuurlijk weg van de sluis de polder in. Met enige moeite weet ik de kano enigsins op de plek te houden maar besluit om een volgende keer gewoon langs de steiger te wachten tot de deur open gaat, zeker als er andere boten in de buurt zijn. In de sluis gaat het zeer rustig omhoog met ongeveer een meter per minuut. Een beetje een anticlimax maar voor de boot en mogelijk de eigen veiligheid wel prettig.
Bart.